Marco Visscher interviewde Joshua Goldstein voor De Volkskrant tijdens zijn bezoek aan Nederland. Hij pleit voor de inzet van kernenergie ter bestrijding van de klimaatverandering: ‘Er is het idee dat zelfs een klein beetje straling giftig is en ons zal doden. Dat is absurd. Overal om ons heen is radioactieve straling, bijvoorbeeld als we een banaan eten, die rijk is aan kalium, of in granieten gebouwen.’
De enige manier om snel en krachtig een eind te maken aan de opwarming van de aarde is kernenergie
De opwarming van de aarde vraagt om kordate actie. Zonne- en windenergie is nog te precair. De Amerikaanse hoogleraar Joshua Goldstein ziet heil in de efficiëntste technologie: kernenergie.
Door: Marco Visscher
In een toespraak in 2015 noemde president Obama klimaatverandering ‘een serieuze bedreiging van de mondiale veiligheid’. Joshua Goldstein spitste zijn oren. Als hoogleraar internationale betrekkingen is hij verbonden aan de American University en hij schreef diverse boeken over oorlogen en conflicten, waaronder International relations (1994), een standaardwerk dat zeker een half miljoen studenten hebben gebruikt.
De speech van Obama zette Goldstein ertoe zich meer te verdiepen in klimaatverandering. Hij besefte dat de omvang en urgentie van het probleem om kordate actie vragen. Van internationale verdragen mogen we echter niet te veel verwachten, stelt hij. Sinds het Kyoto-protocol uit 1997 is de mondiale CO2-uitstoot met 50 procent gestegen. ‘Iedereen plukt de vruchten van de gezamenlijke inspanningen’, zegt Goldstein over een klassiek probleem in zijn vakgebied. ‘Landen hebben dus een gering eigenbelang om er iets aan te doen.’
Vervolgens schreef Goldstein A Bright Future: How Some Countries Have Solved Climate Change and the Rest Can Follow. Het boek is al ‘het belangrijkste boek over klimaatverandering sinds An Inconvenient Truth‘ van Al Gore genoemd. Opmerkelijk: het boek is een pleidooi voor kernenergie.
Onlangs, aan de vooravond van de presentatie van het klimaatakkoord, was de 66-jarige Goldstein in Nederland om te spreken aan de Universiteit Groningen. Vooraf, in een zijkamertje, overlegt hij met zijn vrouw of hij nu een stropdas moet dragen of niet. ‘Is dat niet te formeel? Kan het wel zonder?’