“Onze natuurlijke grondstoffen raken op. Er is geen oneindige groei mogelijk op een eindige planeet. Onze ecologische voetafdruk is te groot. Nu al hebben we meer dan één aarde nodig om onszelf te onderhouden. Kort samengevat: de mens heeft onbeperkte behoeften en de aarde biedt slechts beperkte middelen.

Intuïtief klinken dit soort beweringen uit de milieubeweging heel logisch. Natúúrlijk hebben we maar één aarde. Natúúrlijk houdt het een keer op. Maar het mooie is: als de menselijke geschiedenis íéts laat zien, is het wel dat we keer op keer afrekenen met schaarste, en we de natuurlijke grenzen weten op te rekken. Wat wordt voorgesteld als een natuurlijke beperking is in feite niets anders dan een grens aan ons vernuft.”