In aanwezigheid van parlementsleden en journalisten is De Atoomcoöperatie officieel gelanceerd. Op dinsdag 31 oktober kwamen ruim 80 bezoekers af op het evenement in Het Witte Huis in Amsterdam.

Daar opende Olguita Oudendijk, directeur van WePlanet Nederland, met een welkomstwoord ‘s werelds eerste coöperatie voor kernenergie. Leden kunnen meehelpen om de toekomst van een schone en zekere energievoorziening met kernenergie in Nederland vorm te geven. Door mee te praten met overheden en bedrijven, en door te investeren in de bouw van een SMR, een kleine, modulaire reactor.

Mede-oprichter Patrick Bauduin vertelde over het ontstaan van de coöperatie: een idee dat in de lucht hing. Hij praatte de bezoekers bij over de deelname van De Atoomcoöperatie in twee regionale projecten: in Twente en in Limburg.

Wim Fleuren, eveneens mede-oprichter, gaf een presentatie over de voordelen van coöperatief ondernemen. Hij liet onder meer zien dat projecten voor de realisatie van windmolens aanmerkelijk sneller verlopen wanneer een coöperatie deelneemt. Ook ging hij in op de rol van kernenergie in de energietransitie.

Silvio Erkens, Tweede-Kamerlid van de VVD, benadrukte het belang van burgers en bedrijven die zich samen inspannen om kernenergie mogelijk te maken. De maatschappelijke steun die uit een coöperatie spreekt, is nodig om politici in beweging te zetten. Derk Boswijk, Kamerlid voor het CDA, onderstreepte dat. Wel vroeg hij zich af of Pieter Omtzigt de noodzaak van kernenergie voldoende begrijpt en ondersteunt om bij een eventuele coalitievorming weerstand te bieden tegen het verzet van Frans Timmermans, die zich als leider van GroenLinks/PvdA laat zien als een uitgesproken tegenstander van kernenergie.

Tot slot poseerden de leden voor een groepsfoto en werd er getoast op een stralende toekomst voor kernenergie.

O.a. Algemeen Dagblad, EW Magazine, Dagblad de Limburger en Energeia deden verslag van de lancering.

Als u nog geen lid bent, klik dan hier en sluit u vandaag nog aan. Bent u al lid, moedig dan uw netwerk uit om óók lid te worden. Hoe meer leden, hoe meer politici overtuigd raken van de maatschappelijke steun voor kernenergie.

Momenteel is kernenergie de belangrijkste bron van schone energie in de Europese Unie. Vorig jaar waren kerncentrales hier goed voor 21,9% van alle elektriciteit. Landen als Frankrijk en Zweden hebben hun elektriciteitssector snel kunnen opschonen dankzij kernenergie. Landen in Europa die kernenergie gebruiken, hebben stelselmatig lagere CO2-uitstoot dan landen zonder kernenergie.

De campagne van de jongeren wordt betaald door WePlanet, een filantropisch gefinancierde milieugroep die geen donaties van de industrie of politieke partijen accepteert. De belangrijkste donateur in 2022/23 was de Quadrature Climate Foundation. Een volledige transparantieverklaring en de statuten van WePlanet zijn hier te vinden.

Ia Aanstoot leidt een team van jonge mensen. Naast Freek van der Heide zijn de andere deelnemende klimaatactivisten: Ariel Marchel (14), scholier en lid van Extinction Rebellion uit Polen; Filip Auvoja (17), scholier uit Zweden; Julia Galosh (22), bioloog uit Polen; François Jaffré (24), student internationale betrekkingen uit Frankrijk; en Ellen Ojala (26), student politieke wetenschappen uit Finland.

Zij stellen dat zij zich in de steek gelaten voelen door het anti-wetenschappelijke standpunt van Greenpeace als het gaat om kernenergie. Ze stellen dat dit standpunt veertig jaar geleden misschien begrijpelijk was, maar dat het niet bijstellen ervan in het licht van de klimaatcrisis hun toekomst in gevaar brengt.

Het logo van de Campaign for Nuclear Disarmament, bron Wikipedia

Allerlei provincies tonen interesse in kernenergie. Volgens het coalitieakkoord maakt Gelderland ‘meer werk’ van de SMR, ofwel de kleine, modulaire kernreactor, waarvan de fabrieksonderdelen op de bouwplaats, hup, in elkaar worden gezet. In Limburg, Zuid-Holland, Zeeland, Overijssel, Noord-Brabant – de lijst wordt steeds langer – kijken bestuurders naar de mogelijkheden.

De SMR hoort bij de golf aan innovatie in de nucleaire industrie. De ene reactor werkt met brandstoffen die alle denkbare ongelukken kunnen weerstaan, de andere is beter in staat om te reageren op de grillige stroomproductie van windmolens en zonnepanelen. Ze hebben minder uranium nodig, of produceren minder afval. Eindelijk, na jaren van stagnatie in een ingedommelde industrie, zit er weer toekomst in kernenergie.

De opleving is goed nieuws voor het klimaat. Hoe meer kernenergie, hoe beter. Toch doen voorstanders van kernenergie er goed aan om de flirt met innovatie te wantrouwen. Praten leidt af van bouwen. En al dat gepraat over innovatie wekt vooral de verkeerde suggestie dat er iets grondig mis is met de kerncentrales waarmee we al vele tientallen jaren vertrouwd zijn.

Ondanks de slechte reputatie bij een deel van de bevolking heeft kernenergie een goede staat van dienst. Met het minste beslag op het milieu (grondstoffen, materialen, ruimte) leveren kerncentrales tot zeker tachtig jaar lang ontzettend veel energie zonder CO2-uitstoot. Het beetje afval dat ontstaat, wordt beter gescheiden van mens en milieu dan ander potentieel schadelijk industrieel afval. Kernenergie blijkt veruit de veiligste manier om betrouwbare energie op te wekken.

Luister nu naar de gevestigde bedrijven en start-ups die er zo druk mee zijn. In gelikte PowerPoint-presentaties, waarin alles er fraai en zorgeloos uitziet, hebben ze het trots over ‘geavanceerde kernenergie’. De suggestie van deze marketingslogan is echter dat de huidige kerncentrales ouderwets zijn.

Of luister naar de abracadabra van liefhebbers van kernenergie. Oeverloos discussiëren zij over de voor- en nadelen van thorium, de mogelijke corrosie van materialen of de complicaties bij verwijdering van splijtingsproducten. Met hun technische disputen bevestigen deze voorstanders het belangrijkste punt van de tegenstanders: dat de kerncentrales van vandaag niet deugen.

Typerend is de nieuwste, bekroonde documentaire van Oliver Stone, Nuclear Now. Ruim een uur lang toont de regisseur overtuigend aan dat het negatieve beeld van kernenergie niet klopt – om daarna, merkwaardig genoeg, te eindigen met een halfuur vol lovende aandacht voor techneuten die werken aan innovaties. Iemand zegt zelfs: ‘We moeten kernenergie anders gaan doen.’ Maar er is helemaal niks, nakkes, nada in Nuclear Now dat aanleiding geeft om te concluderen dat het ‘anders’ moet.

Zo komt er vast wel ooit eens weer een keer kernenergie. Maar niet nu.

Sinds de wereld er kennis mee maakte, is kernenergie achtervolgd door een gewelddadig verleden, een leugenachtige overheid, een blunderende industrie en een paar geruchtmakende ongelukken. Ga een kerncentrale bouwen en je raakt verstrikt in discussie-avonden, eindeloze regelgeving en oplopende kosten. Het is om moedeloos van te worden.

Welnu, gelukkig is er innovatie! Want deze keer gaan we het góed doen. Geavanceerde kernenergie kan ons bevrijden uit de saaie, deprimerende wereld van ‘ouderwetse’ kernenergie. De SMR’s en andere PowerPoint-reactoren dienen als therapie.

Maar het probleem van kernenergie heeft niets te maken met techniek. Het probleem zit tussen de oren. Niet voor niets is alle innovatie erop gericht om kernenergie ‘maatschappelijk acceptabel’ te maken. De nadruk ligt op veiligheid, omdat mensen dénken dat kernenergie vol gevaren zit. De reactoren moeten kleiner, want small is beautiful. En de stroomproductie zal flexibel zijn, want de CO2-vrije stroom van zon en wind moet kennelijk voorrang krijgen op de CO2-vrije stroom van kernsplijting.

Eigenlijk hebben deze kernreactoren maar één nadeel: ze bestaan nog niet.

Misschien is dat de reden waarom we het erover hebben. Want zolang het bij praten blijft, is iedere kerncentrale goedkoop en eenvoudig om te bouwen, en efficiënt in gebruik, zonder enige problemen. Wie kan daar op tegen zijn?

Innovatie kan waardevol zijn. Vooral de snelle kweekreactor die kernafval kan hergebruiken, is heel nuttig. Maar voorstanders van kernenergie doen er goed aan om vooral te benadrukken dat we moeten bouwen. Dat hadden we allang moeten doen, maar het strandde in gepraat. Laten we dezelfde fout niet maken bij de nieuwe, hippe kernreactoren van de tekentafel. Praten mag niet leiden tot een gebrek aan daden.

Marco Visscher, verbonden aan WePlanet Nederland, is auteur van Waarom we niet bang hoeven te zijn voor kernenergie: De emoties & de feiten.